چرا نمیتوانیم یا نمیخواهیم استیتمنت خود را بنویسیم؟ پس چه چیزی مانع آن می شود که ما این کلمات را بکار ببریم (همان کلماتی که از وقتی توانسته ایم راه برویم با ما بوده اند) و هنرمان را توصیف کنیم؟ چرا ما نسبت به کلمات که اساسی ترین راه ارتباطی برای انسان بودن است بدگمان هستیم؟ جواب اینها برمی گردد به ترکیبی مهلک از منتقدان هنری و آموزش هنری. منتقدان هنری از زبان به عنوان قدرت با عصایی برای قضاوت استفاده می کنند. اگر کلمات آنها تعیین کننده ارزش ما باشد، پس به تمام معنی باید پیام رسان را حذف کرد. آموزش و پرورش رسمی هم زبان را به عنوان وسیله ای برای کنترل به کار می برد. ما از آنها آموخته ایم که کی، کجا، چگونه، فلان کلمه را می شود گفت یا نمی شود و در نتیجه ی آن، ما همچنان با بدگمانی و عدم اطمینان به ارتباط زبانی بزرگ شده ایم. بی اعتمادی ریشه را می سوزاند، ولی اغلب تا زمانیکه کلمات در ظرفی مثل استیتمنت هنرمند گنجانده شوند به آنها توجه نمی شود. ناگهان کلمات اهداف ما را برای قضاوت و انتقاد روشن می سازند.

فرصت نوشتن استیتمنت توسط هنرمند اغلب باعث می شود که ما بینش دیگری نسبت به آثارمان پیدا کنیم. ما اغلب خودمان را متقاعد می کنیم که چیزی برای گفتن نداریم و با اینکه حداقل چیز با ارزشی برای گفتن نداریم. اولین کاری که می کنیم این است که چراغ را خاموش می کنیم، از کارگاه بیرون می رویم و دوباره خود را برای نوشتن آماده می کنیم. اما این فرار کردن به ما ثابت می کند که حتما چیزی برای فرار کردن وجود دارد و باعث میشود که برای اینکه بی اعتمادی خود را نسبت به لغات بپوشانیم لغات سست و بی پایه و محتوایی بکار ببریم. در نتیجه این دریافت ما را از اینکه زبان نمی تواند به اندازه کافی هنر ما را توصیف کند تقویت می کند.